नोस्टाल्जिक

गोधूलीमा घाम डुब्दै गर्दा

नुनिलो पानी छोएर पुर्वतिर बहने

फोटोः गुगल

तातो हावा र

चन्द्रागिरीबाट काठमाडौ ओर्लने

चिसो हावाको फरकले

हरेक साँझ 'नोस्टाल्जिक' हुन्छु म ।

पाखाभरी फूल्ने प्याऊलीमा

रमाउने यो मन

गमलामा डिजाईन गरेर फूलाईने 'डेजर्टरोज'मा

कसरी अडिन्छ र?

पानी पर्दा हरररर बसाउने माटो,

हरियो र हिलाम्य खेत,

रुझाउने झरी, 

झ्याऊकिरीको गित, कोईलीको मीठो कुहू,

कसरी खोजूँ म

यहाँको बलौटे माटो,

टायर गनाउने बाटाहरु,

बालुवा बोक्ने शुष्क हावा

र निद्रा बिथोल्ने 'बुस चोक' को रुखो आवाज भित्र ।

यहाँ छ,

अग्ला भवन, फराकिला बाटाहरू

अनि साँघुरिँदै गएको छ मान्छेको मन ।

हरेक बिहान अनुहारमा

यौटा हाँसिरहेको मुखुन्डो उनेर दिन काट्छ

सुखको खोजीमा,

अनि हरेक साँझ मदिरामा मात्तिएर

खुसी भएको नाटक गर्छ र,

अर्को दिन उही दैनिकी पछ्याऊँछ यन्त्रमानव।