ओ प्रिय !
म तिम्री बन्न नसक्ने भएँ, मैले सकिन बली चढाउँन आफ्ना रहरहरुको,
माया मार्न सकिन ती बुढा आमाबाबुको,
अनि भुल्न सकिन खेलेको माटो ।
म सक्दिन आफुलाई,
यो आँगन उजाडेर त्यो आँगनमा फुलाउँन,
आफु हुनुको अस्तित्व मेटाएर,
तिमीमा एकाकार हुन ।
ए,मेरो सपनाको राजकुमार !
मलाई पटक्कै विश्वास छैन्,
सिन्दूरले रङ्गीएर बन्ने सम्बन्ध,
आगो घुमेर खाएको कसम,
पोतेमा बेरेर अल्झाईने नाता,
अनि, नारिभरी उनिने राता चुरा,
र दुई तन एक मनको कुरामा ।
एकादेशका कथा नसुनाऊ मलाई,
खै कहाँ छन आज...
जोगिनी सीता,
दुष्यन्तले भुल्दा, विरहिणी शकुन्तला,
र सावित्री-सत्यवान ।
अहिलेका त सुदामा पनि बनिसके धनवान ।
प्रिय !
यी सिन्दूर, पोते र चुरा छोडेर,
शकुन्तला र सीता त्याग्ने परम्परा तोडेर,
आगोको साक्षता भन्दा पर पुगेर,
के तिमी मलाई वरण गर्न सक्छौ ?
जहाँ,मैले आफु हुर्केको माटो,
हिँड्न सिकेको बाटो भुल्न नपरोस्,
अनि वनेली हावा बेगर गमलामा फुल्न नपरोस् ।
सक्दैनौ रे...
त्यसो भए बन्द गर अब,
सपनीमा आउँन,मेरा रहरका प्वाँख बन्न,
हरेक झरीमा याद बनि बर्सन,
भो भो ...
चाहिन्न मलाई,सिन्दूर र पोतेमा
अल्झाएर दिईने तिम्रो सम्बन्ध,
म तिमीलाई स्वतन्त्र प्रेम गर्छु,
र, आफै पनि स्वतन्त्र बाँच्न चाहन्छु ।।
