म भित्रको म

सोच्थेँ म खुशी हुन्छु

दुनियाँ देख्छु,

फोटोमा बा (तस्विर आफ्नै)

तर मन मैले सोचे जति खुशी थिएन ।

हुनु पर्ने जति उत्साह थिएन ।

सायद देश छुट्ने पीर थियो

हो यो त्यै देश हो

जहाँ हुँदा सम्म म

दिनरात सपना देख्थेँ

देश छोडेर हिँड्ने,

अनि बिरलै फर्किने ।

सानी छँदा सोच्थेँ-

सधै ऊँधो बग्ने

त्यो ठूलो खोलाको पानी कहाँ जाँदो हो ?

बा' ले भन्नुहुन्थ्यो 'गंगाजीमा पुग्छ' ।

अनि त्यसपछी ? मेरा नसकिने प्रश्नहरु..

बा'ले जवाफ दिईरहनु हुन्थ्यो...

त्यस पछि सागर महासागरमा जान्छ ।

आकाशमा चील भन्दा माथी उड्ने

त्यो हवाईजहाज कहाँ जान्छ ?

'त्यो विदेश जान्छ, धेरै टाढा ।'

मेरा हरेक सवालको बा'सँग जवाफ थियो ।

झिँजो नमानि बा' मलाई सम्झाईरहनु हुन्थ्यो ।

त्यो ठूलो खोलाको गन्तव्य

अनि त्यो हवाईजहाजको गन्तव्य

मैले पनि पछ्याऊँन पाए !

पश्चिमको त्यो काफलपाने डाँडो

र पूर्वको जिलिङको टाकुरो भन्दा परको

अद्भुत संसार !

पहिले कहिल्यै नदेखेको

दन्त्य कथाको जस्तै होला वा भिन्नै ?

सुखद भविष्यको खोजिमा

आफनो प्रिय मान्छे सँग

आफूले रोजेको गन्तव्य पछ्याऊँदा
कहिल्यै छोडेन मलाई

देश छोड्दाको नरमाईलोपनले !

हरेक साँझको अस्ताऊँदो घामले

बाटो हेरिरहेका बुढा बाआमाको झझल्को बोक्छ ।

साँझको चिसो बातासले

लेकबाट बेसी बतासिने सिरेठो साम्झाऊँछ ।

त्यो बाल्यकाल,

ती खेतका आली र कान्लामा

मैले सोध्ने प्रश्न र मेरा बा'को जवाफ जस्तो

सरल छैन विदेश ।

मेरो मनमा उठ्ने यी अनगिन्ती सवालको

जवाफ मेरा बा' सँग ऐले पनि होला त ?

मैले सोचेको विदेश र

मैले भोगेको विदेशको फरकले

अचेल म अल्मल्लिरहेको हुन्छु आफैँ भित्र !