तिमीलाई धेरै पहिलेबाटै त्यस ठाउँमा त्यसै गरी बसेको मैले देखेको थिएँ... सधैं झै आज पनि तिमी त्यही पुरानो ठाउँ अनि त्यही पुरानै शिरिषको फेदमा गम्भिर मुद्रामा भेटियौ... आज पनि कुनै गहिरो सोचमा डुबे जस्ती, केही गुमाए जस्ती..... निक्कै माया लाग्दो अनुहारको साथमा...... तिमीमा बाहिरी वातावरणको प्रभाव खासै देखिएको थिएन... तिमीलाई त्यस रुपमा हेर्दै तिम्रो बारेमा कुन्नी के के सोच्नु एक प्रकारले मलाई बानी भईसकेको थियो... खोई कुन संसारमा हराएकी तिमीलाई हावाका झोकासँगै झर्दै गरेका कोमल र निलानिला शिरिषका फूलहरु माझमा अझ सुहाएको देखिन्थ्यो.... भुँईका कयैँन निला फूलहरुसँगै अर्को एक जोडी त्यस्तै निला आँखा कतै हराइरहेका थिए...
म ढुक्क थिएँ सधैंजस्तै तिमीबाट जोगिन्छु तर आज त्यस्तो भएन... तिमीले आज चाल पाईहाल्यौ... मैले आफुलाई बचाउने लाख कोशिश गर्दा पनि भाग्न सकिन ''समिर, तिमी यहाँ कती बेला आयौं ?'' यो प्रश्नको जवाफ थिएन... धेरै खोजे तर पाईन... अकमक्किदै बोले ''ए...मौनता... म.... म भर्खरै एकै छिन...साँझ... यसो निस्केको'' यति भनेर जहींको त्यहीँ उभिरहें... फेरी तिम्रो आवाज आयो ''समी, आऊ न बस''... म आज्ञाकारी बनेर चुपचाप तिम्रो छेउमा बसें...
दुईजना बसियो मात्र... केही बोलचाल भएन... निक्कै समयको शुन्यता पछी खै कहाँबाट, सके सम्म साहस बटुलेर बल्ल बोले ''मनु, अब जाने कि??? साँझ निक्कै परिसक्यो..." मेरो बोलीले गहिरो निद्राबाट ब्युँझे झै झस्केर तिमी बोल्यौ ''ए... हो रहेछ हिँड जाँउ'' यति भनेर तिमी अघि लाग्यौ म चुपचाप पछ्याउदै आएँ... नजिकैको दोबाटोले हामीलाई छुटायो...तिमी आफ्नो घर लाग्यौ म मेरो कोठातिर...
बाटोभरि अनि कोठा पुगेर सोझै खाटमा पल्टिदाँ सम्म पनि तिम्रो त्यो गम्भिर अनुहार बिर्सन सकिँन... एकाएक "कलेजकी मौनता र अहिलेकी मौनता एकै हो त???" भनी आफैलाई प्रश्न गर्न थालें... सोचें- कहाँ त्यो कलेजकी चकचके, चञ्चले, केही न केही बोलिरहनु पर्ने सबैकी प्यारी मौनता अनि कहाँ आजकी गम्भिर, गहिरो सोचमा डुबेकी, अनि एकान्तमा हराएकी मौनता... अहँ!!! कतै केही समानता पाईन हिजोकी मौनता र आजकी मौनतामा...
त्यस्तो के पर्यो होला तिमीलाई... म नचाहेरै पनि सोच्न पुगेछु... आफैले रोजेको जीवनसाथी, सहयोगी र सम्पन्न परिवार, आफ्नै व्यवसाय, पढेलेखेकी तिमी... आफ्नै जागीर पनि, झनै पूर्ण जीवन जिउनु पर्ने मौनता आज किन केही हराएकी, खुशी लुटिए झैं उदास उदास... यस्तै सोच्दा सोच्दै सायद रात बित्यो...
सोच्दा सोच्दै निदाएको थाहा भएन... बिहानीको सुस्केराले मलाई ब्युँझाएपछी एक पटक हिजोको साँझ सम्झिएँ र आज तिमीलाई भेटी केही कुराहरु गर्ने निश्चित गरे... आज शनिबार तिम्रो पनि फुर्सद अनि मेरो पनि... सोचें तत्काल फोन लगाऊँ ता की तिमीले आज साँझ सम्ममा मलाई थोरै समय दिन्छ्यौ....सके सम्म आँट जम्मा गरेर फोन लगाए.. तिमीबाट जवाफ पाएँ -"आज साँझ फेरी हामी उही पुरानै ठाउँमा भेट्छौँ..." आज तिमी एकै बोलीमा तिमी मलाई भेट्न राजी भयौं... सम्झेर मनमनै खुशी भएँ... सधैं झै आज साँझ तिमीभन्दा पहिले नै त्यहाँ पुगेर तिमीलाई पर्खन्छु... समयभन्दा पहिले नै गएँ तर तिमी त अझ पहिलेदेखि नै पर्खंदै रहेछौ... आज फेरी एउटा अन्जान हारबाट मलाई हारेको अनुभव भयो... टाढैबाट देखें तिमी सधैं जस्तै बसेकी थियौं... सायद म आएको तिमीले थाहा पायौ... अलि पर हुँदैमा आफ्ना ठुला निला आँखा उघारेर मलाई हेर्यौ, थोरै मुस्कानको साथमा... उस्तै मुस्कानको साथमा मैले सोधें "कती बेला आयौ???" "भर्खरै हो... आऊ न बस... अनि भन, किन भेट्न चाह्यौ???" तिमीले सजिलै भन्यौं...
"आऊ न बस..." सम्म त ठिकै थियो तर यो "किन भेट्न चाह्यौ???" को जवाफ अब मैले फेरी कहाँबाट खोज्नु... म दोधारमा पर्दै तिमी छेउ पुगेर बसे, चुपचाप...
मैले बोल्नै पर्छ... यही सोच्दै अलिक सहज हुँदै सोधें ''के छ मौनता??? जीवन के कसरी चल्दै छ???"' कुराकानीको सुरुवात गरें... मेरो कुरा सुनेर एकैछिनको शुन्यता चिर्दै तिमीले भन्यौ "ठिकै छ समिर... जीवन आफ्नो ठाउँमा चल्दै छ तर सायद म जीवनसँग चल्न सकिरहेकी छैन..." "अनि भन, सौरभ के कस्तो गर्दै छ?? व्यवसाय त सम्हालेको छ नि त्यसले??? साँच्चै मनु तिमीलाई याद छ... हाम्रा क्याम्पसका दिनहरु कति रमाइला थिए नि..." तिम्रो जवाफबाट झस्किएको मैले वातावरणलाई फेर्ने उद्देश्य राख्दै यो कुरा निकालें... चुपचाप मेरो कुरा सुनिरहेकी तिमीले एक पटक मलाई हेर्यौ... पुन: ती निला फूलहरुमा आफ्ना आँखालाई स्थिर पार्दै भावुक स्वरमा भन्यौ-"समी, जीवन सधैं एकैनास कहाँ हुँदोरहेछ र??? अँ, सौरभ राम्रै गर्दै हुनुहुन्छ... आफुलाई निक्कै जिम्मेवार मान्न थाल्नु भएको छ... व्यवसायको लागि यो त राम्रो नै हो नि, होइन र???"
तिम्रो यसप्रकारको जवाफले मलाई तिम्रो समस्या बुझ्न कुनैबेर लागेन... तिमीले सौरभसँग विवाह गरेपनि तिमीले मलाई अनि मैले तिमीलाई जस्तो क्याम्पसदेखि आज सम्म कसैले चिन्दैन होला... सौरभ तिमी अनि म एकै ग्रुपका साथी हौँ... तिनैजना असाध्यै मिल्थ्यौ पनि... तर पनि बिशेषत: मैले तिमीलाई अनि तिमीले मलाई निक्कै नजिकबाट चिनेका थियौ... म यस्तै सोचाई मा डुबूल्की मार्दै थिएँ अनायसै तिमी बोल्यौ "समिर, अब जाऔं है!! आज निक्कै काम पनि छ... तिमीले भनेकोले मात्रै एकैछिनको लागि आएकी... फेरी भेटौँला नि!! हुन्न??" मैले सजिलै हुन्छ भने किनकी अब मैले तिम्रो समस्या बुझिसकेको थिएँ... हिजोझैँ तिमी अगाडि लाग्यौ... मैले चूपचाप पछ्याए मात्रै... फेरी त्यही दोबाटोले हामीलाई छुट्यायो अनि हामी आफ्नो गन्तव्यतिर बढ्यौं...
तर हिजोको मेरो सोचाई र आजको सोचाईमा निक्कै भिन्नता पाएँ... आज पनि कोठामा आई चूपचाप आफुलाई ओछ्यानमा पल्टाए र थोरै विगत खोतल्ने प्रयास गरे... तिमी, सौरभ अनि मैले धेरै समय बिताएका कलेजका ती दिनहरु, ती घासें चौर, ती बगैंचा अनि ती कक्षाकोठाहरु आज फेरी सबै सबै सम्झन मन लाग्यो... तिनै दिन मध्यको एकदिन थियो जुन दिन तिमीले मलाई भनेकी थियौ "समी, तिमी अनि सौरभ र म सधैं साथै रह्यौ... हामी एकै ठाउँका पनि हौँ... हामीले एकार्कालाई निक्कै राम्रो सँग बुझ्छौं... आज तिमीबाट मैले केही सहयोग चाहेकी छु..." तिमीले यसो भन्दा मैले भने "भन न मनु, के कुरा हो??? मैले सक्ने सहयोग हो भने किन नगर्नु??? आखिर मेरो पनि त सबै भन्नु तिमी र सौरभ मात्रै नै हो..." "समी, घरमा पनि आमाबाबाले विवाहको कुरा गर्दै हुनुहुन्छ... अनि सौरभको कुरा तिमीलाई थाहै छ... अब तिमी भन मैले के गर्दा ठीक होला???"तिम्रो प्रश्नले मनको कुनै कुनामा असाध्यै पिडा त भयो तर पनि आफूलाई सम्हाल्दै मैले भने "मनु, सौरभ हाम्रो मिल्ने साथी हो... ऊ नराम्रो या नहुने केटा होइन... घरपरिवार पनि राम्रो नै छ अनि तिमीलाई धेरै माया पनि गर्छ... अझ तिमीले ऊसँग विवाह गर्यौ भने हामी कहिल्यै पनि त छुट्दैनौं किनभने तिमीहरु दुई मेरो साथी अनि तिमीहरुको साथी म... त्यसैले, मनु तिमीलाई ठीक लाग्छ भने सौरभलाई स्वीकार गर... हामी सबै सधैं खुशी हुन्छौं..."
मेरो कुराले एक पटक निक्कै माया लाग्दो अनुहार बनाएर तिमीले मलाई हेर्यौ... मैले तिमीसँग आँखा जुधाउन सकिँन... त्यसपछी तिमी गयौ... म चूपचाप हेरिरहेँ बस हेरी मात्रै रहेँ... केही दिनपछी सौरभ र तिम्रो विवाह भयो... केही दिन त हाँसीखुशी नै बित्यो तर मैले बिस्तारै आफुलाई तिमी र सौरभबाट एक्लै पार्दै गएँ... दिनभरी अफिसको काम अनि बिहान बेलुका आफूलाई यही सानो कोठाभित्रै सिमित गर्न थालेँ... बाहिर कमै मात्र निस्कन थालेँ... दुरीको हिसाबले सौरभ र तिमी मबाट धेरै टाढा थिएनौ तर पनि मैले मनको दुरी बढाउन थालेको थिए... तिमीलाई अनि सौरभलाई तिमीहरुको सुन्दर संसारमा छोड्ने कारण आफैसँगको डर थियो... कतै तिमीहरुको जीवनमा मैले गर्दा कुनै केही नहोस्.....तिमी दुईको विवाहपछी पनि हामी तिनजना सँगै नभएका त हैनौं तर त्यो भेटमा पहिले को जस्तो वातावरण पटक्कै बनेन... सौरभले तिमीलाई निक्कै बन्धन मा राख्दै छ भन्ने कुराको आभाष त्यहीँ दिनै मैले थाहा पाएको थिएँ... मैले तिमीहरुको वैवाहिक जीवनमा हस्तक्षेप गर्न चाहिन... त्यसैले चुप बसें...
आज तिमीलाई सम्झिएर मलाई निक्कै पिडा बोध हुँदै छ... अनि आफैलाई सम्झिएर पनि... जुन दिन तिमी मसँग सल्लाह लिन आएकी थियौ त्यो दिन पनि तिम्रो आँखामा मबाट चाहेको साथ नदेखेको होइन तर मसँग के नै थियो र मैले तिमीलाई अपनाउथे... सायद सौरभको जस्तो सम्पन्न परिवारमा गयौ भने तिमीलाई सबै सुख मिल्ला भनेर मैले तिम्रो खुशीसँगै मेरो खुशी सौरभको जिम्मा लगाएको थिए... तर आज समयले त्यस्तो बनाएन... खै कसलाई दोष दिने??? तिम्रो दोषी त म नै हुँ... सायद त्यसबेला मैले थोरै हिम्मत लिएर तिम्रो चाहना अनुरुप चलेको भए सायद आज यो दिन आउँदैन थियो कि??? बुझेर पनि अबुझ बनेको मैले तिम्रो भावनाको कदर नगर्दा आज न त तिमी खुशी छौ न त म... तर मैले त्यसबेला नराम्रो पनि त सोचेको होइन किनभने मसँग न त आज केही छ न त हिजो नै थियो... मैले तिमीलाई के नै दिन सक्थे र??? आखिर मायाले पेट पक्कै भरिदैन... आशा छ तिमीले मेरो यो बाध्यता पक्कै बुझेकी थियौ र आज पनि बुझेकी छ्यौ... सायद त्यसैले तिमी पनि चूपचाप छौ..
तर पनि तिम्रो उदासीको दोषी जसरी बने पनि जुन अवस्थामा बने पनि म नै हुँ... मै हुँ जसले गर्दा आज कुनै बेलाकी चञ्चल अनि चुलबुले मौनता आज साँच्चै मौन भएकी छ्यौ...
