कविता

आमा,
त्यो पारि डाडाँ उता के छ?
त्यहाँ भन्दा पर ठुलो शहर छ,
नानु ठूली हुन्छे धेरै पढ्छे,
अनी एक दिन त्यै डाडोँ पारिको शहर जान्छे,
सानै छदाँ आमा भन्नुहुन्थ्यो।

म दंग पर्थे, गमक्क फुल्थे र
पल्लाघरे पोक्चिलाई भन्थे,
हेर, पोक्ची त्यो डाडाँ पारि शहर छ,
म ठूली भए'सी त्यै जाने रे,
मेरी आमाले भन्नुभा'को ।
आँखीभौँ उचाल्दै आश्चर्य मान्दै पोक्ची खुशी हुन्थी
र क्षणमै उदास,
मेरा बाले पठाउन्नन बाबै,
म जान पाउन्न त्यहाँ,
उदास हुँदै पोक्ची भन्थी।

त्यो डाडोँ नाघेरा शहर पस्ने दिन,
रातो टिका संगै खुशी र एक भारी पिर
अनी चिन्ता मेरी आमाको आँखामा थियो,
छोरीले अझै पढ्ने र गाउँमा उचों शिर हुने आशामा
बाबा गर्वले फर्‍याक फुरुक्क गर्दै हुनुहुन्थ्यो।

यो शहरमा आएर छोरीले आमाबाबाको रहर पुरा गरी,
गाउँमा उहाँहरुको मान पनि बढाई,
''उस्की जस्ती छोरी भए पो'' भन्दा
बाबाको छाती चौडिएको र हाँस्दै नसुने झैँ गरेको पनि देखी।
तर..........

यो शहरमा सधैं एक्लै रहीँ,
गुम्सियो उसको सास,
भेटिन उसले गाउँले मिजास,
पाईन स्वतन्त्र उड्न,
गाउँको  आफ्नोपनाले उसलाई कहिलै छोडेन,
त्यसैले,
आज गाउँकी चरी गाउँ मै फर्की
पुगेन उसलाई यो शहरको चौघेरोले।  

पर्खाइका अन्तिम दिनहरु

 श्लोक,
दिनै गन्ने हो भने पनि तिमी म सँग टाढिएको तीन बर्ष भएछ । जुन दिन तिमी गयौ लाग्थ्यो बर्ष त परको कुरो मेरो त एक दिन पनि नबित्ने भयो तिमी बिना, तर समय किन रोकिन्थ्यो र उस्को त आफ्नै गती छ हामीले न पख भनेर पर्खिन्छ न चाडै  जा भन्दैमा जान्छ। उ आफ्नै गतिमा निरन्तर हिड्यो । दिन हुँदै तिमी तिमी टाढिएको पनि तीन बर्ष पुग्यो अब त। अब हाम्रो फेरी भेट हुने भएको छ केही दिन पछी। बिछोडका पहिला दिनहरु भन्दा पर्खाईका यी दिनहरु अझै अत्याउने हुँदा रहेछन।
जुन दिन तिमीलाई बिदाईको हात हल्लाए त्यो दिन सोच्थे कसरी बित्लान यी दिन रातहरु। एक दुई तीन मात्र कहाँ हो र बर्षौ पो छ त है भन्दै टोलाउदै दिन रात काट्थे। आज दुई  दिन भोली तीन दिन भनेर औँला भाँच्दा भाँच्दै त्यसै अत्यास लाग्थ्यो,सम्झथे अब यो जूनिलाई हाम्रो भेट त्यतिकै पो हुने हो कि ? भगवान सम्झन्थेँ कि ''हे भगवान श्लोकलाई नदेखी म नमरुँ है''। कयौ दिन रात बिताए तिमीलाई सम्झेरै अनी अब भेटे पछीका दिनहरुको कल्पनामा डुबुल्की मार्दै।
सानु,अब म आउँदै छु नि। तिमीले सुनाएको दिन म खुशीले रोएकी थिएँ। भगवानलाई लाख लाख धन्यवात दिएँ यसै जुनिमा तिमी सँग भेट गराईदिन लागेकामा। जुन दिन तिमीले मलाई आउने खबर सुनायो फेरी दिन गन्ती सुरु भैइहाल्यो मेरो । तिमीलाई थाहा छ मैले गन्ती थाल्दा ७६ दिन बाँकी थियो। मलाई लाग्थ्यो यो दिन एकै छिनमा बितोस र त्यो दिन चाडै आओस तर मैले हतर गरेर उ किन चाडै जान्थ्यो र उसको आफ्नै नियम जो छ। अब त निकै थोरै दिन बाँकी छ हामी भेट्न। कहाँ कुदुँ अनी कस्लाई सुनाउ झैँ भाको छ छ। हरेक मुस्कानयुक्त  मेरै खुशीमा साथ दिएको जस्तो लाग्छ।
यी जाडोका लामा रातहरु तिमीलाई भेट्ने खुशीमा छर्लङै हुन्छन निद्राबिना नै । तिम्रो सामिप्यतामा पाउने न्यानोपनको आभाषमा मैले यो काठमन्डौको सजिलै काट्दै छु। ''सानु,तिमिलाई भेट्ने खुशीमा अचेल निद्रा र भोकै भुलेको छु, कुनै दु:ख  अचेल,यो परदेशमा पनी जब जब एक्लो हुन्छु मुटु भित्र बसेकी तिमीलाई नियाल्छु र आफ्नोपनमा रमाउँछु। अब त छिट्टै आउँदै छु तिमीलाई भेट्न मेरो खुशीको सिमै छैन,जसरी यतिका बर्ष कुर्‍यौ अब अरु केही दिन कुर्नु हौ हिम्तम नहारी।'' तिम्रो यस्तो मेल पाउँदा थाहा छ म कती रोएँ सुख दु:ख मिसिएको रुवाई थियो त्यो शायद ।
यसै गरी बित्दै छ तिम्रो पर्खाइमा मेरा दिनहरु। तर जब जब भेटिने दिन नजिकिदै गरेको पर्खाईका यी अन्तिम दिनहरु असाध्यै लामा लाग्दा रहेँछन। अझ औँलामा गनिने दिन भएपछिको उकुसमुकुसता यी भोग्दै छु। तिमी खुशी खुशी आउनु म त्यहीँ पर्खने छु तिमीलाई जहाँ तिमीले मलाई तीन बर्ष पहिले छोडेर गएका थियौ।

कविता

ए ! जिन्दगी
तँ मात्र मलाई कती चोट दिन्छस् हँ ?
अब मेरो पालो,
तलाई रुवाउने । 

मलाई मात्र कती आँशु दिन्छस्,
कती पीडा दिन्छस्,
अब तैले पनि मैले झैँ
हरेक रात रुनुपर्छ बुझिस्
यो दुनियाँ सँग लुक्दै ।

म दिन्छु तलाई चोट,
म झर्न बाध्य पार्छु तलाई आँशु,
सुख दु:ख बराबरको नियम 
तलाई पनि लाग्छ अब ।   
अब त पनि रो मलाई सम्झेर
जसरी बिगतमा म रोएँ तलाई सम्झेर ।

सुन्निउन तेरा आँखा पनि
भाँसियोस तेसो स्वर पनि
रुझोस् तेरो तकिया पनि ताता आँशुले,
हाँसुन दुनियाँ तेरा आँशु देखेर,
अनी,
बल्ल बुझ्नेछस्/भोग्नेछस् तैले कि,
आज सम्म म कसरी बाँछेकी रहेँछु।
कसरी सहेकि रहेँछु मैले तेरा हर फैसलाहरु,
चुपचाप !
चुपचाप !!
चुपचाप!!!