कविता

ए ! जिन्दगी
तँ मात्र मलाई कती चोट दिन्छस् हँ ?
अब मेरो पालो,
तलाई रुवाउने । 

मलाई मात्र कती आँशु दिन्छस्,
कती पीडा दिन्छस्,
अब तैले पनि मैले झैँ
हरेक रात रुनुपर्छ बुझिस्
यो दुनियाँ सँग लुक्दै ।

म दिन्छु तलाई चोट,
म झर्न बाध्य पार्छु तलाई आँशु,
सुख दु:ख बराबरको नियम 
तलाई पनि लाग्छ अब ।   
अब त पनि रो मलाई सम्झेर
जसरी बिगतमा म रोएँ तलाई सम्झेर ।

सुन्निउन तेरा आँखा पनि
भाँसियोस तेसो स्वर पनि
रुझोस् तेरो तकिया पनि ताता आँशुले,
हाँसुन दुनियाँ तेरा आँशु देखेर,
अनी,
बल्ल बुझ्नेछस्/भोग्नेछस् तैले कि,
आज सम्म म कसरी बाँछेकी रहेँछु।
कसरी सहेकि रहेँछु मैले तेरा हर फैसलाहरु,
चुपचाप !
चुपचाप !!
चुपचाप!!!