फोडेँ मुटु मुस्कुराएर, पागल भएँ म...

फोडेँ मुटु मुस्कुराएर, पागल भएँ म...
छायासंग पो  डराएर, पागल भएँ म...

चिथोरेँ आफ्नै बदन, म चस्केँ र फस्केँ...
लडेँ, उठेँ लर्खराएर, पागल भएँ म...

बदनका चोटहरु त, सहेरै बाचेँथेँ...
अदृश्य घाउ चर्हाएर, पागल भएँ म...

लाग्थ्यो मेरो कहानी सुन्दैछन् सबै...

एक्लै मात्र कराएर, पागल भएँ म...

आँसु बग्न खोज्दा, रोकिदिन खोजें...

आँखा मात्र भराएर, पागल भएँ म...

केही साता अघिको बुलबुल कार्यक्रममा सुनेको यो गजलको प्रथम दुई सेरले मन यति छोएथ्यो... बयान गर्न सक्दिन... आज खै किन आफ्ना तिन सेर थपेर यसलाई पुरा गर्ने दुस्साहस गरें... गल्ती भएमा क्षमा....

फेसबुकमा "सुमन मञ्जरी" को सहयोगमा प्रकासित...